Poduszki lawendą pachnące i psi kłopot...

Jakiś czas temu, zainspirowana woreczkami zakupionymi od Madzi, zamówiłam u niej dwie poszewki na poduszki. Motyw cyfr połączony z koronką na płótnie bardzo mi się spodobał dlatego z niecierpliwością czekałam na efekt końcowy i nie rozczarowałam się :) Podusie wyszły prześliczne a do tego pięknie pachniały lawendą. Kiedy rozpakowałam paczkę moje nozdrza uderzył właśnie intensywny lawendowy aromat, gdyż Madzia postanowiła do poszewek dorzucić piękny woreczek wypełniony lawendą :)

Dziękuję Ci Kochana! czekałam długo ale teraz wiem, że było warto! :))

A oto i poszewki we własnej osobie...

i woreczek z lawendą

***

A teraz żeby nie było mi zbyt słodko, wiadomo, los sam wyrównuje nastroje co by od nadmiaru szczęścia nie zwariować. Od 2 tygodni jest u mnie piesek moich rodziców a właściwie także i mój, Bufo. To nasz stary 13 letni przyjaciel domu, wierny kompan i typowy kanapowiec jak na jamnika przystało. Na szczęście z Majką jako tako się zgadzają więc większych zgrzytów nie ma. Buforek jak na swoje 13 lat trzyma się dobrze, czym wywołuje podziw, kiedy zdradzam, że jest taki stary, ale w minioną sobotę rozchorował się na tyle, że musiałam udać się z nim do weterynarza. Pieska odratowaliśmy, dostał dwa zastrzyki wzmacniające i już w niedziele wydobrzał na tyle, że na mój widok machał ogonkiem. Wszystko skończyłoby się dobrze gdyby nie fakt, że dziś byłam z nim na badaniach, gdyż lekarz nie chąc go męczyć badaniami w sobotę, zaproponował, żebym się z nim stawiła jak wydobrzeje, więc dziś z nim pojechałam. Niestety, po badaniach krwi, EKG, USG i RTG okazało się, że Bufcio ma zmianę nowotworową przy śledzionie, powiększoną prostatę oraz szmery w sercu. Guz jest na tyle duży, że może zamknąć światło jelita. Bardzo się tym zmartwiłam gdyż jego stan i zachowanie nie wskazuje na to, że jest aż tak poważnie chory. Lekarz zaproponował operację usunięcia śledziony wraz z guzem oraz kastracje ale ja totalnie nie wiem co mam robić!? nie wiem czy jest sens operować tak starego pieska i skazywać go na stres związany z zabiegiem i rekonwalescencją czy pozwolić mu żyć i funkcjonować tak jak do tej pory w miarę w dobrej formie a w ostateczności odejść w spokoju. Mam łzy w oczach jak to piszę gdyż wogóle sobie tego faktu nie wyobrażam. Przepraszam, że piszę o tym tutaj ale gdzieś musiałam to wszystko z siebie wyrzucić a może ktoś z Was miał podobne przejścia, doświadczenie, bardzo proszę o radę...