Żłóbków czar...

Jest w nich coś niesamowitego. Ta prostota, spokój i cisza bijąca od żłóbków, zmusza do chwili zatrzymania i kontemplacji nad nowo narodzonym Życiem. Uwielbiam je za to, że są, jedne bardzo strojne, ale jeszcze bardziej cenie te skromne, maleńkie. To dzięki nim tak naprawdę zrozumiałam, że można nie mieć nic i być wielkim, że nasza siła jest nie w tym co posiadamy ale w tym kim jesteśmy. To taka moja tegoroczna refleksja po pędzie przedświatecznym a przed szalonym czasem wyprzedaży, którymi mami nas rynek. Zatrzymać się w ciszy kościoła przed żłóbkiem właśnie i wyciszyć się. Dlatego w niedzielę wybraliśmy się na spacer ulicami miasta odwiedzając żłóbki, zwane także szopkami.
Wędrówkę rozpoczęłam od największej, bardzo strojnej i ruchomej szopki u Franciszkanów przy pl. Bernardyńskim. Budowana była już od początku grudnia na gigantycznym podwieszeniu nad ołtarzem i zawiera w sobie ok. 300 elementów. Rozmawiając z jednym z braci dowiedziałam się jaka w tym roku jest duża, i tak w tym roku szopka ma: 10 metrów szerokości, 15 wysokości i 17 metrów głębokości, więc łatwo sobie wyobrazić co to za kolos, robi ogromne wrażenie:)

Oto kilka zdjęć tegorocznej szopki :)

tutaj widać jej wielkość

lewe skrzydło szopki (całość nie mieściła mi się w obiektywie)

prawe skrzydło szopki

skromny żłóbek u franciszkanów na Wzgórzu Przemysła

bardziej strojna ludowa szopka w kościele Św. Marcina

mój domowy żłóbek :)

Warto napomknąć, że to dzięki Św. Franciszkowi z Asyżu mamy tradycję budowania szopek. To on w 1223 roku stworzył pierwszy żłóbek z żywymi zwierzętami i postaciami z Nowego Testamentu odwzorowując ubogą stajenkę w Betlejem :) Tradycja ta trwa po dziś i jest znana na całym świecie.

Życzę Wam moi drodzy abyście w ciszy betlejemskiej stajni odnaleźli to za czym tęsknicie i czego szukacie :)

Pozdrawiam serdecznie!