Wróciłam...

... pełna wrażeń ale także stęskniona za Wami i za blogowym światem, stwierdzam, że to moje następne uzależnienie zaraz po słodyczach ;) Dziękuję wszystkim za tyle miłych i ciepłych i słów pod poprzednimi postami, cieszę się, że zaglądacie do mnie :)

A teraz do rzeczy. Tydzień miałam bardzo pracowity i pełen miłych przeżyć. Zaczęło się w środę kuligiem, który zorganizowałyśmy sobie bardzo spontanicznie razem z dziewczynami z pracy. Dziesięć dorosłych bab, opatulonych do skraju możliwości,  szalało na sankach w blasku pochodni ciągniętych przez dwa dzielne i zapewne silne koniki, których imion niestety nie pamiętam. Całość miała miejsce w bajkowym miejscu, całym zasypanym śniegiem co się Stęszewko zwie w podpoznańskiej puszczy Zielonka. Ach, co to był za kulig! Koniki z dzwoneczkami przy uprzęży rozdzwaniały ciszę nocy a my z pochodniami w rękach przyświecałyśmy im drogę. Niestety nie tylko dzwoneczki było słychać, nasze piski, śpiew i okrzyki także. Cieszyłyśmy się jak dzieci :))

Jak to niewiele do szczęścia potrzeba...

Po 20 min szaleńczej jazdy, zajechałyśmy a raczej zaciągnięte zostałyśmy do stajni "Liljówka" z której to koniki i poworzący byli, w celu ogrzania się i posilenia. Ogień kominka, grzane wino i pyszna strawa świetnie nas rozgrzały... Ech, kuligu nie zapomnę długo, tym bardziej, że takie przyjemności nie zdarzają się często, a patrząc na to co dzieje się z naszym klimatem, to całkiem niedługo będę go mogła wspominać tylko ze zdjęć... a szkoda.

Ale niestety, nic co dobre nie trwa wiecznie, więc w czwartek co bym nie cieszyła się zbyt długo dosięgła mnie szara, a właściwie biała rzeczywistość. Otóż spóźnienia pociagów, o których to słyszałam  w  TV  doświadczyłam na własnej skórze i bynajmniej nie było to miłe doświadczenie. Półtorej godziny, w zimnym pociągu, bez żadnej informacji czekałam aż wogóle pociąg ruszy ze stacji!! no i nie doczekałam sie bo już moja cierpliwość jak i ciepło zgromadzone pod kurtką wyczerpały się. Rozumiem, że PKP mogły być zaskoczone zimą w maju, no ale w styczniu to raczej nie powinny, prawda?? Wściekła z wielką torbą i Majką szamoczącą się obok, wróciłam do domu. Normalnie szok! Do mamy dojechaliśmy już razem w sobotę bez większych przygód za to podziwiając takie oto widoki za oknem...

U rodziców razem czekaliśmy na przylot a później przyjazd brata i jego rodzinki. Szczególnie ciekawi byliśmy jego małej córeczki Maggie, której to jeszcze ze względu na odległość Wysp jeszcze nie widzieliśmy, a mała niedawno skończyła roczek! Wszyscy szczęśliwie zjawili się przed północą. Radości i powitaniom nie było końca :) mała zmęczona i śpiąca dzielnie przyjmowała nasze ochy i achy, skradła serce ciotki Moni bezpowrotnie...

Co by tradycji stało się zadość w niedzielę wyprawiliśmy jej polski roczek z wybieraniem różnych przedmiotów. Spryciula od razu głabnęła ze stołu stówę i kieliszek ;) coś czuję, że niezła aparatka z niej wyrośnie :)

Dziś razem z Majką odpoczywamy po spotkaniu. Biedulka nie miała łatwego życia z Maggie, prawie bez przerwy była ciągnięta jak nie za uszy to za ogon, ale dzielnie to znosiła :)

Biegnę teraz na Wasze blogi nadrabiać zaległości bo z tego co na szybko zauważyłam to wiele ciekawych postów powstało a ja nie mogę ich pominąć ;)

Pozdrawiam i radosnego tygodnia życzę...